Adamczyk Beata

Adamczyk Beata stała się duchem w mieście, które kiedyś nazywała domem, a jej imię szeptano teraz tylko w oficjalnych korytarzach, których unikała jak ognia. Każdy dzień był misterną choreografią uników i zmian tras, nerwowym sprawdzaniem odbić w witrynach sklepowych, gdzie widziała twarz obcej, zaszczutej kobiety. Podjęła jedną decyzję, która zmieniła wszystko, wybierając niepewną wolność zamiast zamknięcia, a teraz ta wolność smakowała jak popiół, ciążąc jej z każdym oddechem w płucach pełnych miejskiego smogu.