Adamek Adam

Adamek Adam poruszał się po mieście jak duch, jego postać wtapiała się w deszczowy krajobraz, a znoszony kołnierz płaszcza chronił twarz przed ciekawskimi spojrzeniami, każdy jego ruch był naznaczony nerwową ostrożnością, szybkie spojrzenia rzucane przez ramię stały się jego drugą naturą, w głębi zapadniętych oczu czaił się nieustanny lęk, wspomnienie jednego błędu, który zmienił go w zaszczute zwierzę, człowieka bez przyszłości, którego jedynym celem była ucieczka przed własnym cieniem.