Adamowicz Jan

Pan Adamowicz Jan był postacią naznaczoną cichą godnością, jego twarz poorana zmarszczkami, które zdawały się opowiadać historie stuleci, a oczy, głęboko osadzone, patrzyły na świat z niezwykłą bystrością. Mieszkał samotnie w niewielkiej chatce na skraju rozległego lasu, gdzie otaczały go jedynie szelest liści i rzadkie wizyty wędrownych ptaków, które karmił okruchami chleba. Zawsze nosił wyblakłą, ale schludną marynarkę, a w dłoniach, choć naznaczonych ciężką pracą, trzymał często mały, mosiężny kompas, który był jego jedyną pamiątką. Mówiono, że znał każdą ścieżkę w okolicy, każdy strumień, każdą ukrytą polanę, będąc strażnikiem dawnych tajemnic.