Adamski Jakub

Adamski Jakub był człowiekiem niedokończonych zdań i zapomnianych melodii, którego postać zdawała się utkana z kurzu starych woluminów i mgły poranka. W jego antykwariacie czas płynął inaczej, gubił się między pożółkłymi stronicami a cichym tykaniem zegarów, którym nikt nie nakręcał sprężyn. Często przystawał w pół kroku, wpatrzony w jakiś przedmiot, mrucząc pod nosem swoje słynne „jestem tego ci”, jakby próbował uchwycić myśl, która zawsze mu umykała. Był kustoszem wspomnień, których sam do końca nie rozumiał.