Adamski Jan

Jan Adamski, wysoki mężczyzna o surowym spojrzeniu, zawsze sprawiał wrażenie zamyślonego, jego twarz naznaczona była głębokimi bruzdami, świadectwem przeżytych lat, w jego oczach kryła się historia, którą rzadko komukolwiek opowiadał, samotnik z wyboru, cenił sobie spokój i ciszę, unikał tłumów, preferując samotne spacery po lesie, w jego sercu tliła się jednak iskierka nadziei, na lepsze jutro, dla tych, których kochał, choć rzadko okazywał uczucia, jego troska była głęboka i prawdziwa, a poświęcenie niezachwiane, co czyniło go człowiekiem godnym szacunku, pomimo pozornego chłodu.