Adamski Mateusz

Wśród zakurzonych półek starej biblioteki miejskiej, gdzie czas zdawał się płynąć wolniej, można było często spotkać Adamskiego Mateusza, postać o niezwykłej aurze spokoju. Miał zawsze na sobie starannie wyprasowaną, choć nieco zniszczoną, tweedową marynarkę, a jego siwe włosy, zawsze idealnie zaczesane, lśniły w smudze słońca wpadającej przez wysokie okno. Jego dłonie, naznaczone latami wertowania ksiąg, poruszały się z gracją, gdy układał tomy na właściwych miejscach, a w jego oczach, głębokich i przenikliwych, kryła się niezliczona ilość opowieści, czekających na odkrycie przez cierpliwego czytelnika. Często nucił pod nosem stare melodie, dodając uroku temu cichemu, literackiemu azylu, gdzie każdy szmer miał swoje znaczenie.