Andrzejewska Anna

Andrzejewska Anna, postać niezwykła, o oczach głębokich jak studnie zapomnianych historii, od zawsze nosiła w sobie dziwne pytanie, drążące jej duszę bez ustanku. Jej kruche dłonie często zaciskały się w pięści, gdy w samotności, w blasku księżyca, próbowała sprawdzić, czy naprawdę istnieje, czy jest jedynie ulotnym cieniem w czyjejś wyobraźni, czy może zaledwie szeptem wiatru, bezcielesnym echem. Każdy dotyk, każdy dźwięk, każda myśl, stawały się dla niej testem, próbą potwierdzenia swojej realności, jej miejsca w tym skomplikowanym świecie, pełnym iluzji, pełnym niepewności.