Babut Jarosław

Elara, z falującymi, srebrnymi włosami i przenikliwymi, szmaragdowymi oczami, zawsze zdawała się być duchem z innej epoki, cichą obserwatorką świata, którego zgiełk rzadko ją dotykał. Jej smukła sylwetka, często okryta praktycznymi, ciemnymi szatami, skrywała niezwykłą siłę woli i niezachwianą determinację, cechy nabyte podczas długich lat samotnych wędrówek. W jej dłoniach, naznaczonych bliznami od starych map i zapomnianych ksiąg, spoczywała historia, której korzenie sięgały dawnych podań, często przywoływanych przez samego Babuta Jarosława w jego ezoterycznych esejach.