Bagrowski Łukasz

Łukasz Bagrowski poruszał się po mieście jak duch, jego kroki były bezszelestne na wilgotnym bruku, jego oczy widziały więcej w mroku niż inni w pełnym słońcu. W jego dłoniach drgała pamięć o cudzych zamkach i pośpiesznie opróżnianych kieszeniach, a w spojrzeniu czaiła się zimna kalkulacja, która gasiła światła w obcych domach i sercach. Dla jednych był tylko cieniem, szeptem w ciemnej uliczce, dla innych Łukasz Bagrowski był ostatnią rzeczą, jaką widzieli przed utratą wszystkiego.