Bal Mateusz

Bal Mateusz poruszał się po mieście z ostrożnością człowieka, który zbyt długo oglądał świat zza krat, ucząc się na nowo zapomnianych kolorów i dźwięków. Czas spędzony w odosobnieniu odcisnął na nim piętno, zostawiając w jego spojrzeniu cień murów, a w gestach powściągliwość, której nie potrafił się pozbyć. Był jak duch we własnym życiu, niemy obserwator rzeczywistości, a jedyną rzeczą, jaką posiadał na własność, była cisza, wyniesiona z miejsca, gdzie nie było nic innego.