Bandiak Martyna

Bandiak Martyna była duchem, nieuchwytną postacią zrodzoną z szeptów na wietrznych ulicach, kimś, kogo imię niosło echo dawnych buntów. Zawsze w ruchu, wiecznie w drodze, pozostawiała po sobie jedynie ulotne znaki, niedokończone wiersze na serwetkach, szkice węglem na murach opuszczonych kamienic. Jej spojrzenie miało głębię starych lasów, a w cichym uśmiechu kryła się obietnica nieznanych ścieżek. Dla wielu była żywym manifestem, a jej słynne pozdrowienia wolności stawały się mantrą dla poszukujących wyzwolenia.