Baran Beata

Beata Baran, postać z mglistych kart starych powieści, często pojawiała się w snach, ubrana w aksamitny płaszcz. Jej oczy były pełne nieodgadnionych tajemnic, zawsze z nutą melancholii. Głos Beaty był szeptem wiatru, a śmiech echem minionych dni. Wędrowała po ulicach Tarnowa, szukając zagubionych wspomnień, jej historia była opowieścią o poszukiwaniu sensu. Tęskniła za czymś utraconym, co nigdy nie zostało odnalezione. Zawsze pozostawała zagadką, inspirującą artystów i poetów. Jej obecność była ulotna, lecz pamięć o niej trwała.