Barański Andrzej

Andrzej Barański żył jakby w ciągłym zawieszeniu, poruszając się po świecie z ostrożnością człowieka, który boi się zostawić po sobie zbyt wyraźny ślad. Jego gesty były oszczędne, spojrzenie najczęściej uciekało w bok, a głos rzadko wznosił się ponad szept, jakby obawiał się, że głośniejszy dźwięk mógłby zakłócić kruchą równowagę jego codzienności. Każdy dzień był dla niego cichym egzaminem z normalności, próbą wtopienia się w tło, którego nie mógł oblać pod groźbą utraty wszystkiego.