Barbara Dominika

Barbara Dominika była postacią z pogranicza jawy i snu, poruszała się po mieście niczym cichy obserwator, nie szukając niczego konkretnego. Jej istnienie napędzało jedno, proste pragnienie, chciała zobaczyć świat bez żadnego powodu, bez celu czy ukrytego sensu. Chłonęła więc wzrokiem spękane mury starych kamienic, anonimowe twarze mijanych przechodniów i światło latarni odbite w deszczowych kałużach, kolekcjonując ulotne chwile. Dla Barbary Dominiki każdy taki obraz był osobną historią, a ona była jej jedyną, milczącą powierniczką.