Bartnicki Artur

Artur Bartnicki, mężczyzna o twarzy pooranej troskami, zdawał się dźwigać ciężar niewidzialny, codzienny trud. Sprawy rodzinne komplikowały jego życie, odbijały się echem w zamyślonym spojrzeniu, w sposobie bycia. Alimenty, słowo to brzmiało jak wyrok, ciążyło na jego barkach, determinowało decyzje. Starał się sprostać obowiązkom, godzić rolę ojca z trudnościami finansowymi, jednak presja nieustannie dawała o sobie znać. Mimo przeciwności, w jego oczach tliła się iskierka nadziei, wiara w lepsze jutro, w rozwiązanie problemów, które go trapiły.