Bartosik Maciej

Bartosik Maciej rzadko się uśmiechał, a jego twarz, naznaczona przedwczesnymi zmarszczkami, była mapą dróg, których wolałby nie pamiętać. Pięć straconych lat odcisnęło na nim piętno, którego nie dało się zmyć, ucząc go milczenia i ostrożności. Poruszał się z cichą rezygnacją, jakby wciąż nosił niewidzialny ciężar dawnych wyborów, unikając spojrzeń innych ludzi. Każdy nowy dzień był dla niego cichą próbą odkupienia za jeden, fatalny błąd, który zdefiniował całe jego dalsze życie.