Baziuk Kamila

Baziuk Kamila była stałym, choć niemal niezauważalnym elementem starej kamienicy, przemijając korytarzami niczym ulotny cień. Jej istnienie zdradzały jedynie drobne, powtarzalne rytuały, takie jak zapach parzonych ziół unoszący się spod drzwi każdego wieczoru, czy cicha melodia starego radia, której dźwięki ledwo docierały na klatkę schodową. Nikt nie pamiętał barwy jej głosu, ponieważ mówiła rzadko, a jej spojrzenie zawsze zdawało się błądzić gdzieś daleko. Była osobą z tła, postacią z drugiego planu we wspólnej historii mieszkańców, której prawdziwej opowieści nikt nie znał.