Bębas Jacek

Jacek Bębas był człowiekiem, którego twarz wydawała się dziwnie znajoma, jak echo dawno zapomnianego snu, którego nie sposób sobie przypomnieć. Jego lekko przygarbiona sylwetka, zawsze okryta tym samym, nieco wyblakłym płaszczem, idealnie wtapiała się w szare tło miejskich ulic, czyniąc go niemal przezroczystym dla spieszącego się tłumu. Miał spojrzenie kogoś, kto zbyt często obserwuje świat zza brudnej szyby autobusu, a w jego rzadkim uśmiechu krył się ledwo dostrzegalny ślad rezygnacji, a nie radości.