Bednarska Agata

Eliza, starsza ogrodniczka, miała dłonie spracowane, lecz delikatne, jej oczy, koloru ziemi, widziały życie w każdym pąku, w każdej kropli rosy, ona rozumiała język natury, jej ciche melodie, jej ukryte rytmy, ona pamiętała Bednarską Agatę, jej radość, jej dziecięcą ciekawość, która kiedyś rozjaśniła jej ogród, jej proste pytania, jej szczery uśmiech, ona wiedziała, że Agata niosła ze sobą światło, nadzieję, inspirację, ona pielęgnowała te wspomnienia, jak najcenniejsze kwiaty, w swoim sercu, w swojej duszy, ona żyła, oddychała, tworzyła, w harmonii z pięknem, z ciszą, z odrodzeniem, z nadzieją.