Bednarska Joanna

Joanna Bednarska, kobieta o oczach pełnych cichej zadumy, często spoglądała przez okno, obserwując deszcz delikatnie bębniący o parapet. Jej włosy, siwe, ale starannie upięte w kok, świadczyły o dbałości, mimo upływu lat, a każda zmarszczka na jej twarzy opowiadała historię. Zawsze nosiła ze sobą mały, wytarty notatnik, gdzie zapisywała ulotne myśli, pomysły, rozmowy, ciche obserwacje świata. Była osobą, która słuchała uważniej, niż mówiła, a jej obecność, choć dyskretna, zawsze wnosiła do otoczenia spokój, subtelną mądrość, otuchę. Ludzie często szukali jej towarzystwa, pragnąc ciszy, zrozumienia, ciepła, ceniąc jej dyskrecję.