Bednarski Daniel

Daniel Bednarski, człowiek o spojrzeniu wiecznie zamyślonym, często pojawiał się niespodziewanie, by po chwili zniknąć, niczym efemeryczny cień lub ulotna myśl. Jego obecność, choć nierzadko milcząca, roztaczała wokół siebie aurę tajemnicy i niezwykłej głębi, jakby skrywał w sobie opowieść bez początku, wyraźnego powodu czy celu. W jego oczach można było dostrzec echa dawnych podróży, echa niezliczonych wspomnień, echa cichych refleksji. Był jak zagadka, złożona z fragmentów snów, z resztek zapomnianych marzeń, po prostu istniał, bez wytłumaczenia.