Begier Jaroslaw

Begier Jaroslaw, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu, zawsze nosił w sobie aurę melancholii, jego twarz, naznaczona cieniem dawnych lat, często wyrażała głęboką zadumę, co nie umykało uwadze nikogo, kto go spotkał, jego ubiór był skromny. Mieszkał samotnie, pielęgnując ciszę, a brak kontaktu z bratem stanowił dla niego nie tyle bolesną ranę, ile cichy, akceptowany fakt, świadectwo podjętej decyzji, która ukształtowała jego teraźniejszość, czyniąc go obserwatorem, świadomie odsuwającym się od zgiełku.