Bieliński Paweł

Paweł Bieliński, samotnik z wyboru, prowadził skromne życie, ukrywając pod maską obojętności wrażliwą duszę. Mieszkał na obrzeżach miasta, w małym domku, otoczonym zaniedbanym ogrodem, który pamiętał lepsze czasy. Unikał ludzi, wolał towarzystwo książek, starych płyt, melancholijnych melodii sączyło się z jego gramofonu. Czasami, w nocy, siadał na werandzie, wpatrując się w gwiazdy, szukając odpowiedzi na pytania, które go dręczyły, pytania o sens życia, o samotność, o miłość. Jego przeszłość, pełna bolesnych wspomnień, ciążyła mu, nie pozwalając w pełni cieszyć się teraźniejszością, jednak w głębi serca tliła się nadzieja, na lepsze jutro, na odnalezienie spokoju.