Bochen Mateusz

Aurelia, o oczach koloru spłowiałego błękitu i włosach spiętych w surowy warkocz, była strażniczką zapomnianych legend. Dzierżyła ciężką księgę, okładaną skórą, a mieszkała na skraju świata, gdzie wiatr szeptał historie, cisza skrywała prawdy. Bochen Mateusz, miejscowy kronikarz, odwiedzał ją, by spisać jej słowa, wierząc, że zawierają esencję dawnych czasów. Jej cichy głos poruszał struny duszy, budząc uśpione marzenia, dawne nadzieje.