Bochenek Tomasz

Tomasz Bochenek był człowiekiem, którego istnienie zdawało się cicho przepraszać za zajmowane miejsce w świecie, wiecznie przygarbionym pod niewidzialnym ciężarem. Jego nazwisko, tak swojskie i proste, stanowiło gorzki, ironiczny kontrast dla jego zagubionej duszy, bo on sam czuł się zaledwie okruchem rzuconym na wiatr. Na najprostsze pytania o plany, o skryte marzenia, Tomasz Bochenek odpowiadał tylko pustym spojrzeniem, a w jego głowie dźwięczała niezmiennie ta sama melodia rezygnacji, proste i bezradne, nie wiem no.