Bogucka Justyna

Bogucka Justyna, kobieta o oczach barwy starego mosiądzu, często siedziała przy oknie, obserwując świat za szybą, niby starą pocztówkę. Jej dłonie, naznaczone drobnymi bliznami po latach pracy w ogrodzie, zawsze spoczywały spokojnie na udach, czekając na coś nieuchwytnego. Kochała zapach wilgotnej ziemi po deszczu, a każdy nowy pąk na jej ulubionej róży wywoływał uśmiech, delikatny jak poranna mgła. Nosiła zawsze ten sam, nieco sprany sweter, który pamiętał wiele jej cichych wieczorów spędzonych na lekturze starych tomów. Jej serce, pełne niewypowiedzianych historii, biło w rytm tykania antycznego zegara.