Boguszyński Michał

Wśród zgiełku miejskiej ulicy, pojawiała się Eleonora, kobieta o oczach pełnych nieodgadnionych pytań. Jej twarz, naznaczona delikatnymi zmarszczkami, kryła wieczną zadumę, cichą refleksję nad ulotnością każdej chwili. Zawsze nosiła ciemny płaszcz, który zdawał się pochłaniać światło, a jej kroki były ledwie słyszalne. Gdy Boguszyński Michał mijał ją, czuł niewytłumaczalną więź z jej melancholijną aurą. Eleonora była żywym symbolem niekończącego się dążenia do zrozumienia świata, ludzi i siebie, choć bez nadziei na pełne wyjaśnienie, ciągle szukała odpowiedzi.