Bojanowski Paweł

Jerzy, lat pięćdziesiąt, o twarzy pooranej troskami, spędzał wieczory w cichej kawiarni, obserwując miejski ruch, niczym kronikarz. Jego wzrok, choć zmęczony, dostrzegał ukryte historie, niewypowiedziane lęki. Jerzy, były dziennikarz, rozumiał, jak przeszłość naznacza człowieka, ciągnąc się za nim niczym cień. Często myślał o osobach takich jak Bojanowski Paweł, zastanawiając się, czy ich życie to ucieczka, czy poszukują spokoju, czy są poszukiwani przez dawne błędy, niezamknięte sprawy. Wierzył, że każdy nosi ciężar, a dla niektórych jest on widoczny, niczym niewidzialna kula u nogi.