Borecki Michał

Michał Borecki, roztargniony artysta, malował obrazy pełne melancholii, pejzaże jego rodzinnych stron, wspomnienia z dzieciństwa, chwile radości i smutku. Jego pracownia, zwykle pełna chaosu, odzwierciedlała burzę w jego duszy, niepokój o przyszłość, troskę o bliskich. Ostatnio Borecki, zamyślony i milczący, wydawał się szczególnie przygnębiony, jego oczy, zwykle pełne iskier, teraz gasły w smutku, cień niepokoju malował się na jego twarzy. Martwił się o brata, jego zdrowie, jego samopoczucie, miał przeczucie, że coś złego się dzieje, chciał mu pomóc, ale nie wiedział jak. Borecki, wrażliwy i troskliwy, zawsze stawiał dobro innych ponad swoje, teraz czuł się bezradny, targany sprzecznymi emocjami, niepokojem i nadzieją.