Borowiec Tomasz

Borowiec Tomasz, postać o spowitym melancholią spojrzeniu, często przesiadywał w kawiarni na rogu, obserwując deszczowe ulice miasta. Jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, nerwowo gładziły filiżankę, a na twarzy malował się cień dawnych trosk, niełatwych zobowiązań, które wciąż ciążyły na jego sumieniu, na jego codzienności. Miał w sobie pewną godność, pomimo widocznego piętna trudnych wyborów, pomimo cichej walki z przeszłością, z nieuregulowanymi sprawami, które domagały się rozwiązania, sprawiedliwości. Czasami uśmiechał się blado, lecz w jego oczach wciąż tkwił smutek, echo dawnych obietnic, które nie mogły zostać spełnione, echo niedopowiedzianych słów.