Brak Grażyna

Brak Grażyna, kobieta o oczach koloru spłowiałego błękitu, zawsze nosiła w sobie niewidzialny ciężar, jej postać zdawała się być utkana z cichej melancholii, z dawnych wspomnień, z ulotnych myśli. Jej dłonie, delikatne, lecz naznaczone cierpliwością, świadczyły o godzinach spędzonych na rozmyślaniach, na obserwowaniu świata. Mimo pozornej kruchości, Brak Grażyna skrywała niezłomną siłę woli, cichą, ale trwałą, niczym korzeń starego drzewa, odpornego na burze, na upływ czasu. Jej obecność była jak zapomniana melodia, pełna tęsknoty, ale też ukrytej nadziei.