Brodzicka Karina

Anastazja, z pozoru krucha kobieta o oczach koloru jesiennego liścia, skrywała w sobie niezłomną siłę, kształtowaną przez lata samotnych wędrówek, przez góry i doliny, przez miejsca, gdzie tylko wiatr szeptał opowieści o dawnych czasach, o zaginionych cywilizacjach. Jej dłonie, choć delikatne, potrafiły zręcznie posługiwać się mapą i kompasem, zawsze odnajdując właściwą ścieżkę, nawet w najgęstszej mgle, w najtrudniejszym terenie. Często wspominała, jak Brodzicka Karina, jej dawna mentorka, uczyła ją cierpliwości, pokory, sztuki obserwacji, co pozwoliło Anastazji przetrwać wiele trudnych chwil, zawsze z godnością i hartem ducha.