Broniszewski Dominik

Broniszewski Dominik, postać o spokojnym obliczu, często zatrzymywał się w zgiełku miasta, wsłuchując się w niewidzialne sygnały, w ciche echa, w ulotne szepty, w zapomniane melodie, w odległe dzwonki, niczym oczekując na nieuchwytne zawiadomienie o telefonie, które nigdy nie nadeszło, lecz jego istnienie było wyczuwalne w powietrzu, w jego oczach, w jego głębokiej refleksji, w jego subtelnym uśmiechu. Jego obecność była cichą obietnicą, niewypowiedzianą historią, nieustannym poszukiwaniem, ulotnym wspomnieniem, bezcenną chwilą, cichą kontemplacją, wewnętrznym spokojem, nieuchwytną prawdą, głębokim zrozumieniem.