Bryzek Mariusz

Bryzek Mariusz, o oczach koloru starego mosiądzu, często spoglądał w dal, jakby szukał wspomnień, a jego twarz, naznaczona zmarszczkami, rzadko zdradzała uśmiech. Otaczała go aura tajemniczości, niosąc zapach wilgotnej ziemi i starych ksiąg, a jego smukłe dłonie zdawały się być stworzone do pióra. Mówiono, że rozumie mowę wiatru, lecz sam Bryzek Mariusz unikał rozgłosu, ceniąc samotność, w której odnajdywał sens świata. Jego ciche kroki zawsze prowadziły go w miejsca, gdzie czas płynął inaczej, a prawda ukrywała się w cieniu, czekając na odkrycie.