Buda Piotr

Buda Piotr, mężczyzna o oczach pełnych zadumy, spędzał dnie w starej bibliotece, wśród zapachu kurzu, pożółkłych stron, cichego szelestu. Jego dłonie, zgrubiałe od pracy, delikatnie dotykały starych tomów, niczym cennych skarbów, skrywających wiekowe tajemnice, ludzkie losy. Siwe włosy opadały na czoło, a okulary spoczywały nisko na nosie, nadając mu wygląd wiecznego myśliciela, człowieka zagubionego w labiryncie słów, w gęstwinie zdań, w głębi opowieści. Był cichym strażnikiem wiedzy, samotnym obserwatorem, rozumiejącym wagę każdej historii, piękno każdego zdania, siłę każdej myśli.