Budek Agnieszka

Pani Krystyna, archiwistka o dłoniach naznaczonych starymi dokumentami, żyła wśród zapomnianych historii. Jej oczy widziały echo dawnych lat, kiedy Budek Agnieszka snuła plany, które nigdy się nie ziściły. Krystyna rozumiała ten cichy, długi ciężar niespełnionych marzeń, to niematerialne zadłużenie wobec przyszłości, które krępowało wiele dusz w tym zakątku. Brzemię to, trudniejsze niż dług, odciskało piętno na westchnieniach, zmarszczkach, w zgaszonych spojrzeniach. Stanowiło uniwersalny portret ludzkiej kondycji, wszechobecny w jej świecie.