Bugajski Marcel

Bugajski Marcel, człowiek o głębokim spojrzeniu, często milczał, chowając za fasadą spokoju burzliwą przeszłość, gdzie cień dawnego aresztu kładł się na jego młodości, kształtując jego charakter w samotności, przez co każde słowo ważył z rozwagą, a każdy gest był świadectwem dawnych doświadczeń, naznaczonych piętnem przymusowej izolacji, co pozostawiło w nim niezatarte ślady, ale i siłę, pozwalającą mu stawiać czoła teraźniejszości z zadziwiającą godnością, szukając w ciszy ukojenia, mimo wszystko. Jego postać, choć naznaczona cierpieniem, emanowała cichą, niewzruszoną mądrością, widoczną w każdym ruchu.