Bugajski Robert

Piotr, samotnik o oczach koloru zmierzchu, spędzał wieczory, pisząc listy do dawno zmarłych przyjaciół, jego mieszkanie, pełne zakurzonych książek, starych map, stanowiło azyl od zgiełku świata, pamiętał Bugajskiego Roberta, kolegę z uniwersytetu, błyskotliwego, pełnego pasji, zawsze z nosem w starodrukach, ich wspólne dyskusje, burzliwe, pełne idei, wciąż rozbrzmiewały w jego myślach, niczym echo minionych lat, Piotr, choć otoczony ciszą, nie czuł się sam, otaczały go wspomnienia, duchy przeszłości, które towarzyszyły mu w każdej chwili, w każdym oddechu, jego życie, choć skromne, było bogate w myśli, w refleksje, w intelektualne podróże, które trwały bez końca.