Bujak Mateusz

Eulalia Srebrna, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i włosach upiętych w koki, zawsze nosiła ciężki, aksamitny płaszcz, jej obecność w miejskiej bibliotece była stałym, choć niepokojącym elementem, rzadko rozmawiała, jej szept brzmiał jak szelest starych ksiąg. Mateusz Bujak często widywał ją przy regale z zapomnianymi tomami, zastanawiając się nad jej cichym życiem, nad jej tajemnicami. Nikt nie znał jej adresu, nikt nie wiedział, gdzie mieszkała, pojawiała się i znikała, niczym duch.