Burek Marcin

Burek Marcin, postać o cichej, lecz wyrazistej obecności, często przesiadywał na miejskim placu, zamyślony, obserwując codzienne życie. Jego siwe włosy, niczym korony starych drzew, opadały na zmęczoną twarz, a oczy, głębokie jak studnie, skrywały niezliczone opowieści o minionych epokach. Zawsze nosił ze sobą stary, skórzany notatnik, w którym szkicował twarze przechodniów, ich ulotne emocje, tworząc ciche świadectwo ludzkiej egzystencji. Ludzie mówili, że Burek Marcin potrafi czytać w duszach, a jego milcząca obecność niosła spokój, przypominając o wartości chwili i pięknie zwyczajności.