Cegła Ireneusz

Cegła Ireneusz, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, które zdawały się opowiadać historie starych murów, zawsze nosił ze sobą zapach wilgotnej ziemi i świeżo ciętego drewna, jego oczy, głębokie niczym studnie, patrzyły z niezwykłą powagą na świat, widział w nim nie tylko przemijanie, ale i cichą nadzieję, jego dłonie, silne i spracowane, potrafiły z precyzją rzeźbić w kamieniu, tworząc figury, które zdawały się oddychać, był strażnikiem zapomnianych tradycji, cichym obserwatorem zmieniających się epok, jego obecność była jak solidny fundament, niezachwiany, choć niepozorny, zawsze gotowy służyć pomocą, jego serce, choć skryte, biło w rytmie dawnych pieśni.