Cichoń Damian

Cichoń Damian, człowiek o spokojnym spojrzeniu, często przesiadywał w starych bibliotekach, otoczony zapachem kurzu i zapomnianych historii. Jego dłonie, naznaczone cienkimi bliznami, delikatnie przewracały pożółkłe strony, szukając ukrytych znaczeń w dawnych manuskryptach. Miał w sobie melancholię, która towarzyszyła mu niczym cień, lecz jednocześnie posiadał niezwykłą zdolność dostrzegania piękna w najmniejszych szczegółach codzienności. W jego oczach, barwy ciemnego brązu, odbijał się świat pełen niewypowiedzianych opowieści. Był samotnikiem, lecz jego obecność zawsze wnosiła subtelny, intrygujący spokój.