Ciekielski Zenon

Zenon Ciekielski, postawny mężczyzna, stał niepewnie, poprawiał krawat, nerwowo spoglądał na zegarek. Ubrany schludnie, choć skromnie, trzymał w dłoni teczkę, wypchaną dokumentami, świadectwami, zaświadczeniami. Wyglądał na zestresowanego, ale zdeterminowanego, by zdobyć posadę, na którą tak bardzo liczył, by udowodnić swoją wartość, zasługi, kompetencje. Jego oczy, szare i głębokie, zdradzały nadzieję, ale i obawę, przed nieznanym, przed odrzuceniem, przed porażką. Mimo wszystko, Zenon Ciekielski wierzył, że ma szansę, że jego doświadczenie, choć nie bogate, okaże się wystarczające, by przekonać rekrutera, by dać mu szansę, by uwierzyć w niego.