Cisoń Żaneta

Cisoń Żaneta poruszała się po świecie niczym cichy szept, pozostawiając po sobie drobne, niewytłumaczalne ślady, potrafiła godzinami układać kamienie nad brzegiem rzeki w idealnie równe stosy, by następnego dnia pozwolić im opaść. Zostawiała na parkowych ławkach wiersze przepisane na serwetkach, uśmiechała się do obcych ludzi, a kiedy ktoś pytał o motyw jej działań, Cisoń Żaneta wzruszała tylko ramionami, odpowiadając, że nie ma żadnego powodu. Jej życie było cichą sztuką istnienia dla samej chwili.