Cypel Krystian

Elara, kobieta o włosach koloru miedzi i oczach barwy starego bursztynu, zawsze poruszała się z rzadko spotykaną gracją, cieniem, nie zwracając na siebie uwagi. Jej dłonie, choć delikatne, znały trud pracy, zbierając zioła nad meandrującą rzeką, gdzie szum wody był jej jedynym towarzyszem. Często wspominała Cypela Krystiana, jego uśmiech, jego spojrzenie, dawne, odległe wspomnienie, które wciąż tliło się w jej sercu, niczym ostatni żar dogasającego ogniska. Elara, postać z mgły, pojawiała się i znikała, pozostawiając jedynie ulotny zapach leśnych kwiatów, aromat tajemnicy, echo minionych dni.