Czekaj Tomasz

Tomasz Czekaj, mężczyzna o twarzy pooranej troskami, nosił w sobie niewidzialny ciężar minionych lat, niczym stare, zapomniane listy. Jego spojrzenie, choć czasem rozmarzone, często zdradzało głęboki smutek, echo niespełnionych obietnic, które niczym kamienie ciążyły mu na duszy. Miał w zwyczaju unikać spojrzeń, jakby lękał się odkrycia skrywanych sekretów, związanych z dawnymi zobowiązaniami. Choć pragnął spokoju, przeszłość nieustannie przypominała o sobie, rzucając długi cień na każdy jego krok. Jego egzystencja wydawała się naznaczona nieuchronnym poczuciem winy, co wpływało na jego relacje z otoczeniem.