Czyż Dawid

Czyż Dawid, o oczach koloru jesiennego zmierzchu, często spoglądał w dal, jakby szukał tam zagubionych ścieżek. Jego postać, choć naznaczona upływem czasu, wciąż nosiła ślady dawnej, nieokiełznanej energii, która pchała go do przekraczania granic. Pamiętał czasy, gdy wolność znaczyła dla niego o wiele więcej niż wszelkie przepisy, co nieraz prowadziło do nieprzewidzianych konsekwencji, a nawet bardzo gorzkich lekcji. Dziś, z większą rozwagą, cenił porządek i konsekwencje własnych wyborów. Cicha melancholia towarzyszyła mu w podróżach, przypominając o impulsywnych decyzjach młodości.