Dąbkowski Patryk

Dąbkowski Patryk często siadywał na starej ławce, obserwując ciche uliczki małego miasteczka, jego spojrzenie było zawsze zamyślone. Nosił niewielki notatnik, w którym skrupulatnie zapisywał swoje spostrzeżenia, drobne detale umykały innym, lecz nie jemu. Jego siwe włosy opadały na czoło, a zmarszczki wokół oczu świadczyły o wielu przeżytych latach, pełnych spokojnej refleksji. Lubił spokój poranków, kiedy świat dopiero budził się do życia, wtedy czuł się najbardziej wolny, najbardziej obecny. Czasami uśmiechał się do siebie, przypominając sobie dawne historie, cenne wspomnienia, które kształtowały jego duszę. Wierzył, że każda chwila ma ukryte piękno, wystarczy tylko uważnie ją dostrzec.