Dąbrowska Joanna

Dąbrowska Joanna, kobieta o oczach barwy morskiej głębi, zawsze nosiła ze sobą stary, skórzany notatnik, pełen zasuszonych liści i tajemniczych zapisków, które świadczyły o jej niezwykłej wrażliwości, a także o skrywanym pragnieniu odnalezienia dawno zaginionego sensu, jej kroki były zawsze ciche, niemal niesłyszalne, co sprawiało, że często pojawiała się nagle, jakby znikąd, zamyślona, pogrążona w świecie własnych myśli, a jej uśmiech, rzadki i ulotny, potrafił rozjaśnić nawet najbardziej ponury dzień, niosąc ze sobą promyk nadziei, niewypowiedzianej, lecz wyraźnie odczuwalnej.