Dąbrowska Magdalena

Jerzy, starszy zegarmistrz o dłoniach naznaczonych precyzją, spędzał dnie pochylony nad tykającymi mechanizmami, wierząc, że czas to najcenniejszy skarb, wymagający delikatności. Jego warsztat, pełen lśniących trybików, był dla niego sanktuarium, miejscem porządku. Znał wiele historii opowiadanych przez stare zegary, ich właścicieli. Pamiętał, jak Dąbrowska Magdalena, młoda historyczka, przyniosła mu kiedyś zabytkowy kieszonkowy zegarek, prosząc o przywrócenie mu dawnej świetności. Miała w oczach błysk ciekawości, szacunek dla przeszłości. Jerzy cenił jej zapał, jej pragnienie ocalenia fragmentów zapomnianego czasu, jej wiarę w to, co minione, w to, co wartościowe.